Ως ένα μέτρο για την έξοδο από την κρίση
(Δημοσιεύτηκε στην Ημερήσια Εφημερίδα της Κοζάνης "Πρωϊνός Λόγος" στις 20/11/2008)
Η παγκόσμια οικονομία περνά μεγάλη οικονομική κρίση, τη μεγαλύτερη ίσως των τελευταίων 50 χρόνων. Η Ελλάδα ως αναπόσπαστο μέρος του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος βιώνει το πρόβλημα με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Μετά την έξοδο από την κρίση, όταν αυτό γίνει, οι ειδικοί λένε πως θα επέλθουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της αγοράς και της οικονομίας συνολικά. Ζητούμενο για την Ελλάδα είναι, όχι απλά η έξοδος από την κρίση, αλλά η βελτίωση της θέσης της απέναντι στις άλλες χώρες ή του γενικού μέσου όρου, στο νέο οικονομικό περιβάλλον.
Για να βγούμε ωστόσο από την κρίση, πέρα από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν στον χρηματοπιστωτικό τομέα ή τον τομέα της οικονομίας γενικότερα και ανεξάρτητα από το αν στο νέο οικονομικό περιβάλλον ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός περιορισθεί χάριν των δημοσίων επενδύσεων, θα πρέπει να αλλάξουμε τη σχετική κουλτούρα. Οι Έλληνες πρώτα και ύστερα η κυβέρνηση. Να επαναφέρουμε το «επιχειρείν» στο επίκεντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, αφού αυτό αποτελεί έμφυτη κλίση της φυλής μας και συμπτωματικά, συνιστά θεμελιώδη αρχή της οικονομίας.
Να απαλλαγούμε από την εσωστρέφεια και τη μιζέρια, όπως αυτή τελευταία εκφράζεται με τις ίντριγκες των καλόγερων, τα χρυσόβολα των βυζαντινών αυτοκρατόρων και το όλο κλίμα της σκανδαλολογίας που καλλιεργεί κυρίως, η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση – όχι ότι αυτά δεν πρέπει να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Να αναγνωρίσουμε το «έργο» συμπολιτών μας που ασκούμενοι επιχειρηματικά συμβάλλουν στην παραγωγή του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, προσφέροντας ταυτόχρονα χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ιδιαίτερα στους τομείς που χρησιμοποιούν τεχνολογία αιχμής ή τα παραγόμενα προϊόντα είναι υψηλής τεχνολογίας. Να τιμήσουμε όσους δραστηριοποιούνται αυτόν τον καιρό στο εξωτερικό, τις βαλκανικές και τις παρευξείνιες χώρες, εισάγοντας στην Ελλάδα πόρους, εξάγοντας στις χώρες αυτές ήθη, γλώσσα, πολιτισμό και ασκώντας επιρροές. Να μην περιοριζόμαστε στην ανάδειξη των όποιων αρνητικών λειτουργιών κατά την άσκηση των επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπως αυτή της υποβάθμισης των εργασιακών σχέσεων και ενίοτε της καταπάτησης των εργατικών δικαιωμάτων, που βεβαίως ως φαινόμενα πρέπει να εκλείψουν.
Σε τοπικό επίπεδο, οι τοπικές κοινωνίες πρέπει ανάλογα να πορευθούν. Τύπος έντυπος ή ηλεκτρονικός, αυτοδιοίκηση, κοινωνικοί φορείς να γράψουν, να μιλήσουν, να στηρίξουν ηθικά ή με μέτρα, να διαφημίσουν, να προβάλλουν, υπηρεσίες και προϊόντα που παρέχονται και παράγονται στις περιοχές, συμβάλλοντας ταυτόχρονα οι τοπικές επιχειρήσεις και στον σκοπό της περιφερειακής ανάπτυξης και της ισόρροπης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας. Να άρουν την μονομέρεια προς τα πολιτιστικά κυρίως γεγονότα τα οποία παράγουν πολιτισμό, αλλά δεν γεμίζουν το στομάχι, όπως θα έλεγε ο φτωχός πλην όμως σοφός Καραγκιόζης. Στο νομό Κοζάνης ελάχιστοι γνωρίζουν πως μονάδα έτοιμου σκυροδέματος παράγει υψηλής ποιότητας προϊόντα τσιμέντου, ή μονάδα ξύλινων κουφωμάτων πουλά σε όλα την χώρα αξιόπιστα, καλαίσθητα και φημισμένα κουφώματα, ή μονάδα στον κλάδο της διατροφής ανταγωνίζεται με επιτυχία άλλες του κέντρου.
Εν κατακλείδι, η επιχειρηματικότητα, πέρα από τα αναγκαία μέτρα στήριξης, χρειάζεται αποκατάσταση της φήμης της και ψυχολογική υποστήριξη. Το «επιχειρείν» αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των Ελλήνων. Η τόνωση της επιχειρηματικότητας και με αυτόν τον τρόπο – τρόπος ελάχιστα τονισμένος – μπορεί να μειώσει τις συνέπειες για την χώρα από την πρωτοφανή οικονομική κρίση και να την φέρει στην αφετηρία της νέας εποχής με τις καλύτερες προοπτικές.
.
Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009
Η υγεία στην εντατική
(Δημοσιεύτηκε στην Ημερήσια Εφημερίδα της Κοζάνης "Πρωϊνός Λόγος" στις 4/12/2008)
Για δεκαετίες ολόκληρες βασικός στόχος της πολιτείας ήταν η βελτίωση της παροχής της υγείας προς τους πολίτες. Η παροχή μάλιστα να γίνεται δωρεάν και ισότιμα σε όλο τον ελληνικό πληθυσμό. Τη «δημόσια υγεία», για την οποία κάνει λόγο το Σύνταγμα, επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Σταθμό στην ιστορία της δημόσιας υγείας αδιαμφισβήτητα, αποτέλεσε η θεμελίωση και η ως ένα βαθμό υλοποίηση, του ΕΣΥ, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Μέρος του ΕΣΥ υπήρξαν τα διάσπαρτα σε όλη τη χώρα Κέντρα Υγείας, τα μεγάλα Περιφερειακά Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία, ο θεσμός του γιατρού αποκλειστικής απασχόλησης στο εθνικό σύστημα. Όλα τα προηγούμενα χρόνια λοιπόν, κουτσά στραβά, κάτι έγινε στον ευαίσθητο πραγματικά, χώρο της υγείας.
Από το 2000 και μετά, το σύστημα της υγείας πήρε στροφή. Η δημόσια υγεία άρχισε να υποχωρεί δίνοντας θέση στην ιδιωτική. Αυτό επίτασσε το πνεύμα της εποχής, ή ακριβέστερα η «κυριαρχία της αγοράς». Έως σήμερα η νοσοκομειακή περίθαλψη έγινε ιδιωτική κατά το ένα τρίτο. Ο διαγνωστικός τομέας έγινε ιδιωτικός κατά πολύ περισσότερο. Οι ιδιωτικές δαπάνες στην υγεία ισοσκελίσθηκαν με τις δημόσιες. Στα θετικά των αλλαγών που συντελέσθηκαν είναι η απαλλαγή του κράτους από ένα μέρος των δαπανών και η παροχή υπηρεσιών υψηλού επιπέδου, σε λίγους όμως, σε ασθενείς υψηλών εισοδημάτων. Στα αρνητικά των αλλαγών είναι η κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της υγείας.
Τα τελευταία χρόνια, πέρα από τη μείωση του εύρους της δημόσιας υγείας, την αλλαγή δηλαδή του λεγόμενου μείγματος δημόσιου και ιδιωτικού, η δημόσια υγεία υποβαθμίσθηκε και ποιοτικά. Η υποβάθμιση συνίσταται: Νοσοκομεία στερούνται νοσηλευτικού προσωπικού – οι προσλήψεις είναι κατά πολύ λιγότερες των συνταξιοδοτήσεων. Μονάδες εντατικής θεραπείας, απογευματινά ιατρεία και κλινικές περιφερειακών νοσοκομείων κλείνουν. Περιφερειακά νοσοκομεία κακοδιοικούνται από «μάνατζερ» πολιτευτές. Φαρμακοποιοί δεν χορηγούν φάρμακα σε ασφαλισμένους του δημοσίου γιατί το κράτος δεν τους δίνει χρήματα. Προμηθευτές απειλούν με «επιδρομή» σε νοσοκομεία για να πετύχουν την πληρωμή τους. Το ΕΣΥ με δυο λόγια κινδυνεύει να βάλει λουκέτο, παρά τις προεκλογικές δηλώσεις της κυβέρνησης και τις δεσμεύσεις του άλλοτε πολλά υποσχόμενου, σημερινού υπουργού Υγείας.
Σε τοπικό επίπεδο ίδια γεύση παίρνει κανείς δοκιμάζοντας το πικρό ποτήρι της δημόσιας υγείας. Το Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας μονίμως υποφέρει από έλλειψη ιατρικού προσωπικού. Στο Περιφερειακό Ιατρείο Νεάπολης η μοναδική νοσηλεύτρια μετακινήθηκε στο Κ.Υ. Τσοτιλίου για την κάλυψη προφανώς, των αυξημένων αναγκών του κέντρου σε νοσηλευτικό προσωπικό. Το κτίριο του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Κοζάνης, παρά τις κατά καιρούς επεκτάσεις του, αδυνατεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες. Το κακό με αυτό το νοσοκομείο δεν είναι ότι η κατασκευή του είναι θέμα χρόνου, αλλά ότι δεν υπάρχει κανένας σχετικός σχεδιασμός, ίσως εδώ και με ευθύνη των τοπικών φορέων οι οποίοι δεν είναι τόσο απαιτητικοί όσο θα έπρεπε.
Ως εδώ και μη παρέκει. Η δημόσια υγεία αποτελεί θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνικού κράτους. Να μπει τέλος στην απαξίωση του εθνικού συστήματος υγείας της χώρας. Πάραυτα να εφαρμοσθούν πολιτικές που θα βελτιώσουν τις υγειονομικές υποδομές, θα καταρτίζουν συνεχώς το προσωπικό, θα εισάγουν πραγματικά σύγχρονους θεσμούς διοίκησης των μονάδων, θεσμούς ελέγχου των δαπανών και θεσμούς τέλος, ελέγχου των προσφερόμενων υπηρεσιών. Να γίνει ό,τι χρειάζεται για να αποκατασταθεί η ποιότητα των υπηρεσιών δημόσιας υγείας και να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο. Η ιδιωτική υγεία, ως μια πραγματικότητα πλέον, μπορεί να συμβάλει στην άνοδο του επιπέδου υγείας των πολιτών συνεργαζόμενη με τη δημόσια και εποπτευόμενη από το κράτος.
Για δεκαετίες ολόκληρες βασικός στόχος της πολιτείας ήταν η βελτίωση της παροχής της υγείας προς τους πολίτες. Η παροχή μάλιστα να γίνεται δωρεάν και ισότιμα σε όλο τον ελληνικό πληθυσμό. Τη «δημόσια υγεία», για την οποία κάνει λόγο το Σύνταγμα, επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Σταθμό στην ιστορία της δημόσιας υγείας αδιαμφισβήτητα, αποτέλεσε η θεμελίωση και η ως ένα βαθμό υλοποίηση, του ΕΣΥ, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Μέρος του ΕΣΥ υπήρξαν τα διάσπαρτα σε όλη τη χώρα Κέντρα Υγείας, τα μεγάλα Περιφερειακά Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία, ο θεσμός του γιατρού αποκλειστικής απασχόλησης στο εθνικό σύστημα. Όλα τα προηγούμενα χρόνια λοιπόν, κουτσά στραβά, κάτι έγινε στον ευαίσθητο πραγματικά, χώρο της υγείας.
Από το 2000 και μετά, το σύστημα της υγείας πήρε στροφή. Η δημόσια υγεία άρχισε να υποχωρεί δίνοντας θέση στην ιδιωτική. Αυτό επίτασσε το πνεύμα της εποχής, ή ακριβέστερα η «κυριαρχία της αγοράς». Έως σήμερα η νοσοκομειακή περίθαλψη έγινε ιδιωτική κατά το ένα τρίτο. Ο διαγνωστικός τομέας έγινε ιδιωτικός κατά πολύ περισσότερο. Οι ιδιωτικές δαπάνες στην υγεία ισοσκελίσθηκαν με τις δημόσιες. Στα θετικά των αλλαγών που συντελέσθηκαν είναι η απαλλαγή του κράτους από ένα μέρος των δαπανών και η παροχή υπηρεσιών υψηλού επιπέδου, σε λίγους όμως, σε ασθενείς υψηλών εισοδημάτων. Στα αρνητικά των αλλαγών είναι η κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της υγείας.
Τα τελευταία χρόνια, πέρα από τη μείωση του εύρους της δημόσιας υγείας, την αλλαγή δηλαδή του λεγόμενου μείγματος δημόσιου και ιδιωτικού, η δημόσια υγεία υποβαθμίσθηκε και ποιοτικά. Η υποβάθμιση συνίσταται: Νοσοκομεία στερούνται νοσηλευτικού προσωπικού – οι προσλήψεις είναι κατά πολύ λιγότερες των συνταξιοδοτήσεων. Μονάδες εντατικής θεραπείας, απογευματινά ιατρεία και κλινικές περιφερειακών νοσοκομείων κλείνουν. Περιφερειακά νοσοκομεία κακοδιοικούνται από «μάνατζερ» πολιτευτές. Φαρμακοποιοί δεν χορηγούν φάρμακα σε ασφαλισμένους του δημοσίου γιατί το κράτος δεν τους δίνει χρήματα. Προμηθευτές απειλούν με «επιδρομή» σε νοσοκομεία για να πετύχουν την πληρωμή τους. Το ΕΣΥ με δυο λόγια κινδυνεύει να βάλει λουκέτο, παρά τις προεκλογικές δηλώσεις της κυβέρνησης και τις δεσμεύσεις του άλλοτε πολλά υποσχόμενου, σημερινού υπουργού Υγείας.
Σε τοπικό επίπεδο ίδια γεύση παίρνει κανείς δοκιμάζοντας το πικρό ποτήρι της δημόσιας υγείας. Το Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας μονίμως υποφέρει από έλλειψη ιατρικού προσωπικού. Στο Περιφερειακό Ιατρείο Νεάπολης η μοναδική νοσηλεύτρια μετακινήθηκε στο Κ.Υ. Τσοτιλίου για την κάλυψη προφανώς, των αυξημένων αναγκών του κέντρου σε νοσηλευτικό προσωπικό. Το κτίριο του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Κοζάνης, παρά τις κατά καιρούς επεκτάσεις του, αδυνατεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες. Το κακό με αυτό το νοσοκομείο δεν είναι ότι η κατασκευή του είναι θέμα χρόνου, αλλά ότι δεν υπάρχει κανένας σχετικός σχεδιασμός, ίσως εδώ και με ευθύνη των τοπικών φορέων οι οποίοι δεν είναι τόσο απαιτητικοί όσο θα έπρεπε.
Ως εδώ και μη παρέκει. Η δημόσια υγεία αποτελεί θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνικού κράτους. Να μπει τέλος στην απαξίωση του εθνικού συστήματος υγείας της χώρας. Πάραυτα να εφαρμοσθούν πολιτικές που θα βελτιώσουν τις υγειονομικές υποδομές, θα καταρτίζουν συνεχώς το προσωπικό, θα εισάγουν πραγματικά σύγχρονους θεσμούς διοίκησης των μονάδων, θεσμούς ελέγχου των δαπανών και θεσμούς τέλος, ελέγχου των προσφερόμενων υπηρεσιών. Να γίνει ό,τι χρειάζεται για να αποκατασταθεί η ποιότητα των υπηρεσιών δημόσιας υγείας και να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο. Η ιδιωτική υγεία, ως μια πραγματικότητα πλέον, μπορεί να συμβάλει στην άνοδο του επιπέδου υγείας των πολιτών συνεργαζόμενη με τη δημόσια και εποπτευόμενη από το κράτος.
Η εξέγερση των δεκαπεντάχρονων
(Δημοσιεύτηκε στην Ημερήσια Εφημερίδα της Κοζάνης "Πρωϊνός Λόγος" στις 13/12/2008)
Δίχως αμφιβολία τα δεκαπεντάχρονα παιδιά πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Έκαναν ό,τι οι μεγάλοι σιωπηλά ομολογούν πως θέλουν να κάνουν, πλην όμως αδυνατούν. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά με τον ενθουσιασμό και την ανιδιοτέλεια της ηλικίας, για τρεις ημέρες, συγκλόνισαν τη χώρα. Ποιος θα το περίμενε, σε μια εποχή κοινωνικής χαλαρότητας, απάθειας, εφησυχασμού, όρθωσαν το ανάστημά τους και είπαν, δεν πάει άλλο. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά αισθάνθηκαν την ανάγκη να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην εξέλιξη της κοινωνίας, όπως η κάθε γενιά κάνει, όπως είναι το χρέος της κάθε γενιάς. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά ζήτησαν περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν σταματούν εδώ, θα επανέλθουν δριμύτερα, αν εμείς οι μεγάλοι, δεν σοβαρευτούμε.
Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν είναι αυτά που μέσα στο σπίτι βιώνουν τα προβλήματα της οικογένειας; Την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων του εργαζόμενου πατέρα. Την ανεργία της μητέρας. Το αδιέξοδο του αγρότη πατέρα, λόγω της χαμηλής τιμής πώλησης των αγροτικών προϊόντων και του υψηλού κόστους παραγωγής. Την δεινή οικονομική θέση των συνταξιούχων παππούδων, με τη σύνταξη των 300 ευρώ. Την έλλειψη προοπτικής στην εργασία των ίδιων των παιδιών. Την ιδιωτικοποίηση της υγείας – όποιος έχει χρήματα θα περιθάλπεται και όποιος δεν έχει, θα πεθαίνει στους διαδρόμους των εγκαταλειμμένων δημόσιων νοσοκομείων. Την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Την ατιμωρησία των υπευθύνων των σκανδάλων, των υποκλοπών, της SIEMENS, του Βατοπεδίου. Την κατάπτωση της εκκλησίας, λόγω της μετατροπής της σε OFF SHORE εταιρία – δεν είναι μόνο η μονή Βατοπεδίου. Την ασυδοσία των μονάδων καταστολής. Την προβληματική λειτουργία του κράτους. Την αδιαφορία κράτους και κοινωνίας στα περιβαλλοντικά προβλήματα. Την επιβίωση ¨επιχειρηματιών¨ αεριτζήδων, με ένα γραφείο και μία γραμματέα, δίχως κτίρια, γήπεδα, μηχανήματα, εργάτες. Την προβολή ενός LIFE – STYLE τρόπου ζωής από την τηλεόραση, ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Την διαπλοκή των μέσων ενημέρωσης με την εξουσία. Την αδιαφορία σε όλα αυτά, της κυβέρνησης – κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, όπως συχνά χαρακτηρίζεται. Την αναλγησία της κυβέρνησης για τη χαμηλού εισοδήματος τάξη, για χάρη στην καλύτερη περίπτωση, κάποιων οικονομικών μεγεθών, όπως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών εισηγούνται. Στη χειρότερη, για χάρη των οικονομικά ισχυρών. Την αδυναμία της αντιπολίτευσης να διατυπώσει αξιόπιστη πρόταση για την έξοδο από την κρίση, περιμένοντας απλά – η αξιωματική – την πτώση της κυβέρνησης. Την αλλαγή που επιτεύχθηκε στην Αμερική, έστω και αν αυτή αποδειχθεί κατώτερη των προσδοκιών.
Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν συγκρίνουν τη σημερινά δημοκρατία, το σημερινό κράτος, τον σημερινό βαθμό ευημερίας με αυτά του παρελθόντος και πολύ σωστά. Δεν έχει σημασία η βελτίωση που μέχρι τώρα επιτεύχθηκε. Τα σημερινά δεκαπεντάχρονα παιδιά βλέπουν μπροστά, βάζουν νέους, δικούς τους στόχους και ψάχνουν τρόπους για να τους πετύχουν. Ας τα έχουμε εμπιστοσύνη. Για τις όποιες παράπλευρες απώλειες, δεν ευθύνονται τα δεκαπεντάχρονα παιδιά, αλλά οι αδυναμίες του κράτους.
Δίχως αμφιβολία τα δεκαπεντάχρονα παιδιά πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Έκαναν ό,τι οι μεγάλοι σιωπηλά ομολογούν πως θέλουν να κάνουν, πλην όμως αδυνατούν. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά με τον ενθουσιασμό και την ανιδιοτέλεια της ηλικίας, για τρεις ημέρες, συγκλόνισαν τη χώρα. Ποιος θα το περίμενε, σε μια εποχή κοινωνικής χαλαρότητας, απάθειας, εφησυχασμού, όρθωσαν το ανάστημά τους και είπαν, δεν πάει άλλο. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά αισθάνθηκαν την ανάγκη να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην εξέλιξη της κοινωνίας, όπως η κάθε γενιά κάνει, όπως είναι το χρέος της κάθε γενιάς. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά ζήτησαν περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν σταματούν εδώ, θα επανέλθουν δριμύτερα, αν εμείς οι μεγάλοι, δεν σοβαρευτούμε.
Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν είναι αυτά που μέσα στο σπίτι βιώνουν τα προβλήματα της οικογένειας; Την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων του εργαζόμενου πατέρα. Την ανεργία της μητέρας. Το αδιέξοδο του αγρότη πατέρα, λόγω της χαμηλής τιμής πώλησης των αγροτικών προϊόντων και του υψηλού κόστους παραγωγής. Την δεινή οικονομική θέση των συνταξιούχων παππούδων, με τη σύνταξη των 300 ευρώ. Την έλλειψη προοπτικής στην εργασία των ίδιων των παιδιών. Την ιδιωτικοποίηση της υγείας – όποιος έχει χρήματα θα περιθάλπεται και όποιος δεν έχει, θα πεθαίνει στους διαδρόμους των εγκαταλειμμένων δημόσιων νοσοκομείων. Την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Την ατιμωρησία των υπευθύνων των σκανδάλων, των υποκλοπών, της SIEMENS, του Βατοπεδίου. Την κατάπτωση της εκκλησίας, λόγω της μετατροπής της σε OFF SHORE εταιρία – δεν είναι μόνο η μονή Βατοπεδίου. Την ασυδοσία των μονάδων καταστολής. Την προβληματική λειτουργία του κράτους. Την αδιαφορία κράτους και κοινωνίας στα περιβαλλοντικά προβλήματα. Την επιβίωση ¨επιχειρηματιών¨ αεριτζήδων, με ένα γραφείο και μία γραμματέα, δίχως κτίρια, γήπεδα, μηχανήματα, εργάτες. Την προβολή ενός LIFE – STYLE τρόπου ζωής από την τηλεόραση, ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Την διαπλοκή των μέσων ενημέρωσης με την εξουσία. Την αδιαφορία σε όλα αυτά, της κυβέρνησης – κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, όπως συχνά χαρακτηρίζεται. Την αναλγησία της κυβέρνησης για τη χαμηλού εισοδήματος τάξη, για χάρη στην καλύτερη περίπτωση, κάποιων οικονομικών μεγεθών, όπως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών εισηγούνται. Στη χειρότερη, για χάρη των οικονομικά ισχυρών. Την αδυναμία της αντιπολίτευσης να διατυπώσει αξιόπιστη πρόταση για την έξοδο από την κρίση, περιμένοντας απλά – η αξιωματική – την πτώση της κυβέρνησης. Την αλλαγή που επιτεύχθηκε στην Αμερική, έστω και αν αυτή αποδειχθεί κατώτερη των προσδοκιών.
Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν συγκρίνουν τη σημερινά δημοκρατία, το σημερινό κράτος, τον σημερινό βαθμό ευημερίας με αυτά του παρελθόντος και πολύ σωστά. Δεν έχει σημασία η βελτίωση που μέχρι τώρα επιτεύχθηκε. Τα σημερινά δεκαπεντάχρονα παιδιά βλέπουν μπροστά, βάζουν νέους, δικούς τους στόχους και ψάχνουν τρόπους για να τους πετύχουν. Ας τα έχουμε εμπιστοσύνη. Για τις όποιες παράπλευρες απώλειες, δεν ευθύνονται τα δεκαπεντάχρονα παιδιά, αλλά οι αδυναμίες του κράτους.
Κοζάνης Κτίρια
(Δημοσιεύτηκε στην Ημερήσια Εφημερίδα της Κοζάνης "Πρωϊνός Λόγος" στις 31/1/2009)
Η αλλαγή του χρόνου συνοδεύτηκε με μία άλλη, αυτή της όψης της πόλης, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τα νέα κτίρια που προστίθενται στην Κοζάνη. Σε λίγο καιρό ξεκινά η κατασκευή του κτιρίου που θα στεγάσει τις Αστυνομικές Υπηρεσίες της περιοχής. Το πολυπόθητο κτίριο, αρκετών εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, θα υψωθεί στην νότια πλευρά της πόλης, σε ιδιόκτητο οικόπεδο του αρμόδιου Υπουργείου, πυκνώνοντας τον οικοδομικό ιστό ανάμεσα στην παλαιά πόλη και τη νέα στο Παϋάμπορο. Σχεδόν ολοκληρώθηκε η ανακατασκευή του κτιρίου που στεγάζει το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, στην οδό Δημοκρατίας. Το κτίριο ενισχυμένο στατικά, διατηρεί ακριβώς κάθε αρχιτεκτονικό στοιχείο του παλαιού. Έως και το εξωτερικό υπόστεγο, στη μικρή αυλή. Το κτίριο του Αρχαιολογικού Μουσείου, αποτελεί ενότητα, με τα δύο κτίρια του Λαογραφικού Μουσείου – Φυσικής Ιστορίας, διαφορετικού όμως αρχιτεκτονικού ρυθμού. Τη θεματική αυτή ενότητα, δίχως αμφιβολία, θα συμπλήρωνε το μουσείο ηλεκτρισμού, εάν και όποτε αποφασισθεί η δημιουργία του. Φαντάζομαι την υλοποίηση ενός project, παράδειγμα των δυνατοτήτων της νέας αρχιτεκτονικής. Ελπίζω στην κατασκευή ενός πληθωρικού οικοδομήματος, φουτουριστικού σχεδιασμού, με περιβαλλοντικές όμως ευαισθησίες, στον ελεύθερο χώρο που φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια το πανηγύρι της πόλης. Εκεί, με θέα τα ορυχεία εξόρυξης του λιγνίτη, τα άσπρα σύννεφα ατμού των σταθμών παραγωγής ηλεκτρισμού, δίπλα στα «νεκρά» νταμάρια, κάτω από τον γρανιτένιο λόφο του ψηλού Αι – Ηλιά.
Τον καιρό αυτό, λύνονται νομικά ζητήματα, που άπτονται του μέλλοντος, ενός σημαντικού κτιρίου της πόλης, ενός αρχιτεκτονήματος του σπουδαίου Έλληνα αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη. Το κτίριο, που από τη δεκαετία του 60 στέγαζε το ξενοδοχείο «ΞΕΝΙΑ», διότι περί αυτού πρόκειται, τελευταία «γνώρισε» στιγμές πλήρους εγκατάλειψης. Το κτίριο θα ανακαινισθεί και θα λειτουργήσει πάλι ως ξενοδοχείο, από γνωστούς τοπικούς επιχειρηματίες. Κλειδί στην όλη υπόθεση, αποτελεί ο Δήμος Κοζάνης, ιδιοκτήτης κατά ένα τρόπο, του οικοπέδου. Ο Δήμος και ως ο κύριος φορέας διοίκησης της πόλης, υποχρεούται να επιβλέψει την απόλυτη εφαρμογή όρων και προϋποθέσεων που διέπουν τις ανακαινίσεις ιστορικών κτιρίων, κατά την ανακαίνισή του. Ιδίως να αποτρέψει τυχόν επεκτάσεις του κτιρίου, αλλοιώνοντας την αρχική του φυσιογνωμία και συρρικνώνοντας τον ελεύθερο χώρο του «οικοπέδου», ενός χώρου στο καλύτερο σημείο της πόλης. Η ανακαίνιση - επαναλειτουργία του «ΞΕΝΙΑ» θα ακολουθήσει τις ανανεώσεις των άλλων ξενοδοχείων της πόλης που αυτό τον καιρό τελείωσαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη. Φυσικά τομή στη βελτίωση της αισθητικής της πόλης, αλλά και στην προσπάθεια διατήρησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αποτελεί η επισκευή - επανάχρηση του κτιρίου που στεγάζει το ξενοδοχείο «ΕΡΜΙΟΝΙΟΝ», στο κέντρο της πόλης. Το κτίριο, αξίζει να αναφερθεί για άλλη μια φορά, κτίστηκε με σχέδια του μηχανικού Μαξ Ρούμπενς το 1932 και είναι, από αρχιτεκτονικής πλευράς, εκλεκτικιστικό τυπικό της περιόδου 1920 – 1930.
Στην οδό Βενιζέλου κατασκευάσθηκε τα τελευταία χρόνια και χρησιμοποιείται ήδη, κτιριακό συγκρότημα γραφείων και καταστημάτων, σε ό,τι αφορά το ισόγειο. Το κτίριο καταλαμβάνει ολόκληρη την πάνω πλευρά του οικοδομικού τετραγώνου, που εκτείνεται μεταξύ της οδού Βενιζέλου και της πλατείας Λασσάνη. Το ογκώδες κτίριο, αν και επιβαρύνει το ήδη επιβαρημένο κτιριακά κέντρο, λόγω της καλαίσθητης πρόσοψης – πρόσοψη επενδυμένη με μάρμαρο, λόγω του κλασικού αρχιτεκτονικού στιλ γραφείων – ενός στιλ όχι ιδιαίτερα συνηθισμένου στην πόλη και σε συνδυασμό με την αναβαθμισμένη αισθητικά – λειτουργικά οδό Βενιζέλου, συμβάλει στη βελτίωση του πολύπαθου αισθητικού ορίζοντα του κέντρου της Κοζάνης. Προσομοιάζει το μέρος αυτό της πόλης με εκείνα των κέντρων των μεγάλων πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο επενεργεί στην αισθητική και η κατασκευή των νέων κτιρίων, για εμπορική χρήση, στην οδό Κ. Καραμανλή. Με τη διαφορά βεβαίως, της ύπαρξης εδώ, βιομηχανικών κτιρίων από ατσάλι και γυαλί περισσότερο, μεγάλου εμβαδού, με εξωτερικά και εσωτερικά parkink, ευρισκόμενα ένθεν κακείθεν φαρδιάς λεωφόρου, όπως στις εισόδους των μεγάλων πόλεων. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου Δ. Μακεδονίας που θα δημιουργηθούν, θα αποτελέσουν πεδίο δόξης λαμπρόν, αρχιτεκτονικών εφαρμογών. Σήμερα όπου, εκτός του σχεδιασμού, των υλικών και των σκοπών της αρχιτεκτονικής, παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο η τεχνολογία και τα multimedia, απαιτούνται νέοι θεσμοί, νέα «εργαλεία». Η δημιουργία ενός Γραφείου Πολεοδομικής Πολιτικής, δίπλα και πάνω από τις πολεοδομικές και τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου θα ήταν ίσως, ό,τι χρειάζεται, έτσι ώστε, εκπονώντας και εφαρμόζοντας πολιτικές στήριξης, να βελτιωθεί το αισθητικό «πρόσωπο» της πόλης. Γιατί όχι, να αποκτήσει η πόλη μία δική της, ξεχωριστή αρχιτεκτονική φυσιογνωμία, διαφοροποιούμενη από το τυπικό «γκρίζο» των περισσότερων ελληνικών πόλεων.
Η αλλαγή του χρόνου συνοδεύτηκε με μία άλλη, αυτή της όψης της πόλης, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τα νέα κτίρια που προστίθενται στην Κοζάνη. Σε λίγο καιρό ξεκινά η κατασκευή του κτιρίου που θα στεγάσει τις Αστυνομικές Υπηρεσίες της περιοχής. Το πολυπόθητο κτίριο, αρκετών εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, θα υψωθεί στην νότια πλευρά της πόλης, σε ιδιόκτητο οικόπεδο του αρμόδιου Υπουργείου, πυκνώνοντας τον οικοδομικό ιστό ανάμεσα στην παλαιά πόλη και τη νέα στο Παϋάμπορο. Σχεδόν ολοκληρώθηκε η ανακατασκευή του κτιρίου που στεγάζει το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, στην οδό Δημοκρατίας. Το κτίριο ενισχυμένο στατικά, διατηρεί ακριβώς κάθε αρχιτεκτονικό στοιχείο του παλαιού. Έως και το εξωτερικό υπόστεγο, στη μικρή αυλή. Το κτίριο του Αρχαιολογικού Μουσείου, αποτελεί ενότητα, με τα δύο κτίρια του Λαογραφικού Μουσείου – Φυσικής Ιστορίας, διαφορετικού όμως αρχιτεκτονικού ρυθμού. Τη θεματική αυτή ενότητα, δίχως αμφιβολία, θα συμπλήρωνε το μουσείο ηλεκτρισμού, εάν και όποτε αποφασισθεί η δημιουργία του. Φαντάζομαι την υλοποίηση ενός project, παράδειγμα των δυνατοτήτων της νέας αρχιτεκτονικής. Ελπίζω στην κατασκευή ενός πληθωρικού οικοδομήματος, φουτουριστικού σχεδιασμού, με περιβαλλοντικές όμως ευαισθησίες, στον ελεύθερο χώρο που φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια το πανηγύρι της πόλης. Εκεί, με θέα τα ορυχεία εξόρυξης του λιγνίτη, τα άσπρα σύννεφα ατμού των σταθμών παραγωγής ηλεκτρισμού, δίπλα στα «νεκρά» νταμάρια, κάτω από τον γρανιτένιο λόφο του ψηλού Αι – Ηλιά.
Τον καιρό αυτό, λύνονται νομικά ζητήματα, που άπτονται του μέλλοντος, ενός σημαντικού κτιρίου της πόλης, ενός αρχιτεκτονήματος του σπουδαίου Έλληνα αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη. Το κτίριο, που από τη δεκαετία του 60 στέγαζε το ξενοδοχείο «ΞΕΝΙΑ», διότι περί αυτού πρόκειται, τελευταία «γνώρισε» στιγμές πλήρους εγκατάλειψης. Το κτίριο θα ανακαινισθεί και θα λειτουργήσει πάλι ως ξενοδοχείο, από γνωστούς τοπικούς επιχειρηματίες. Κλειδί στην όλη υπόθεση, αποτελεί ο Δήμος Κοζάνης, ιδιοκτήτης κατά ένα τρόπο, του οικοπέδου. Ο Δήμος και ως ο κύριος φορέας διοίκησης της πόλης, υποχρεούται να επιβλέψει την απόλυτη εφαρμογή όρων και προϋποθέσεων που διέπουν τις ανακαινίσεις ιστορικών κτιρίων, κατά την ανακαίνισή του. Ιδίως να αποτρέψει τυχόν επεκτάσεις του κτιρίου, αλλοιώνοντας την αρχική του φυσιογνωμία και συρρικνώνοντας τον ελεύθερο χώρο του «οικοπέδου», ενός χώρου στο καλύτερο σημείο της πόλης. Η ανακαίνιση - επαναλειτουργία του «ΞΕΝΙΑ» θα ακολουθήσει τις ανανεώσεις των άλλων ξενοδοχείων της πόλης που αυτό τον καιρό τελείωσαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη. Φυσικά τομή στη βελτίωση της αισθητικής της πόλης, αλλά και στην προσπάθεια διατήρησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αποτελεί η επισκευή - επανάχρηση του κτιρίου που στεγάζει το ξενοδοχείο «ΕΡΜΙΟΝΙΟΝ», στο κέντρο της πόλης. Το κτίριο, αξίζει να αναφερθεί για άλλη μια φορά, κτίστηκε με σχέδια του μηχανικού Μαξ Ρούμπενς το 1932 και είναι, από αρχιτεκτονικής πλευράς, εκλεκτικιστικό τυπικό της περιόδου 1920 – 1930.
Στην οδό Βενιζέλου κατασκευάσθηκε τα τελευταία χρόνια και χρησιμοποιείται ήδη, κτιριακό συγκρότημα γραφείων και καταστημάτων, σε ό,τι αφορά το ισόγειο. Το κτίριο καταλαμβάνει ολόκληρη την πάνω πλευρά του οικοδομικού τετραγώνου, που εκτείνεται μεταξύ της οδού Βενιζέλου και της πλατείας Λασσάνη. Το ογκώδες κτίριο, αν και επιβαρύνει το ήδη επιβαρημένο κτιριακά κέντρο, λόγω της καλαίσθητης πρόσοψης – πρόσοψη επενδυμένη με μάρμαρο, λόγω του κλασικού αρχιτεκτονικού στιλ γραφείων – ενός στιλ όχι ιδιαίτερα συνηθισμένου στην πόλη και σε συνδυασμό με την αναβαθμισμένη αισθητικά – λειτουργικά οδό Βενιζέλου, συμβάλει στη βελτίωση του πολύπαθου αισθητικού ορίζοντα του κέντρου της Κοζάνης. Προσομοιάζει το μέρος αυτό της πόλης με εκείνα των κέντρων των μεγάλων πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο επενεργεί στην αισθητική και η κατασκευή των νέων κτιρίων, για εμπορική χρήση, στην οδό Κ. Καραμανλή. Με τη διαφορά βεβαίως, της ύπαρξης εδώ, βιομηχανικών κτιρίων από ατσάλι και γυαλί περισσότερο, μεγάλου εμβαδού, με εξωτερικά και εσωτερικά parkink, ευρισκόμενα ένθεν κακείθεν φαρδιάς λεωφόρου, όπως στις εισόδους των μεγάλων πόλεων. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου Δ. Μακεδονίας που θα δημιουργηθούν, θα αποτελέσουν πεδίο δόξης λαμπρόν, αρχιτεκτονικών εφαρμογών. Σήμερα όπου, εκτός του σχεδιασμού, των υλικών και των σκοπών της αρχιτεκτονικής, παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο η τεχνολογία και τα multimedia, απαιτούνται νέοι θεσμοί, νέα «εργαλεία». Η δημιουργία ενός Γραφείου Πολεοδομικής Πολιτικής, δίπλα και πάνω από τις πολεοδομικές και τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου θα ήταν ίσως, ό,τι χρειάζεται, έτσι ώστε, εκπονώντας και εφαρμόζοντας πολιτικές στήριξης, να βελτιωθεί το αισθητικό «πρόσωπο» της πόλης. Γιατί όχι, να αποκτήσει η πόλη μία δική της, ξεχωριστή αρχιτεκτονική φυσιογνωμία, διαφοροποιούμενη από το τυπικό «γκρίζο» των περισσότερων ελληνικών πόλεων.
Βιογραφικό
ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΓΟΥΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα στο Αηδονοχώρι του Ν. Κοζάνης, το 1960. Γονείς μου ήταν ο Δημήτριος Γουσιόπουλος και η Ελένη Δούβλου από τη Σιάτιστα. Μεγάλωσα στη Νεάπολη, όπου και τελείωσα το Γυμνάσιο. Από το 1984 εργάζομαι ως τεχνικός στη ΔΕΗ, στον Τομέα Χημείας και Περιβάλλοντος του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού του Αγίου Δημητρίου. Διαμένω μόνιμα στην Κοζάνη. Σπούδασα Διοικητική Τεχνολογία στη Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας. Απέκτησα μεταπτυχιακό τίτλο πάνω στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Chartered Management Institute.
Το 1993 έως και το 1998 αποσπάσθηκα στη Βουλή των Ελλήνων και διατέθηκα στο Πολιτικό Γραφείο του Βουλευτή του Ν. Κοζάνης κ. Ηλία Βλαχόπουλου με σκοπό τη διοικητική υποστήριξη του γραφείου. Αντικείμενα της εργασίας μου, μεταξύ άλλων, ήταν η προώθηση θεμάτων των φορέων της περιοχής, ιδιαίτερα της Επαρχίας Βοΐου, καθώς οι σχέσεις και η προβολή μέσω των ΜΜΕ.
Διετέλεσα μέλος διοικητικών συμβουλίων φορέων και μέλος κινήσεων. Ιδρυτικό μέλος της Κίνησης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ν. Κοζάνης. Δημιουργός του Δικτυακού ΦΟΡΟΥΜ για την Πολεοδομική Ανάδειξη της Κοζάνης. Γραμματέας της ΠΑΣΚΕ ΑΗΣ Αγ. Δημητρίου ΔΕΗ. Γραμματέας του Δ.Σ. του συλλόγου σπουδαστών του Τμήματος Διοικητικής Τεχνολογίας του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου Αηδονοχωριτών Θεσσαλονίκης. Μέλος της Συντακτικής Ομάδας του εντύπου «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» - έντυπο της Νομαρχιακής Επιτροπής Κοζάνης του ΠΑΣΟΚ. Επικεφαλής δημοτικής κίνησης στο Δήμο Νεάπολης κατά τις δημοτικές εκλογές του 1998. Στα πλαίσια των κοινωνικών μου δραστηριοτήτων συνεργάσθηκα ως σχολιαστής με τον τηλεοπτικό σταθμό ¨TOP GANNEL¨. Διατελώ μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Βοϊοτών Κοζάνης, καθώς και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου εργαζομένων στη ΔΕΗ η «Η ΕΝΩΣΗ». Αρθρογραφώ στην ημερήσια εφημερίδα ¨Πρωινός Λόγος¨. Προσφιλής μου θεματολογία είναι η προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής που κατάγομαι.
Είμαι παντρεμένος με την Ελένη Γούσα πολιτικό επιστήμονα από τη Νιγρίτα Σερρών. Έχω δύο παιδιά, τον Δημήτρη 21 ετών, φοιτητή της Κτηνιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και τον Γιώργο 15 ετών, μαθητή Γυμνασίου. Μου αρέσει η πεζοπορία, το κάμπιγκ, τα ταξίδια, η άσκηση της μαστορικής τέχνης, η συλλογή λαογραφικών αντικειμένων και η διαμονή, όταν η εργασία μου το επιτρέπει, στο Αηδονοχώρι.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα στο Αηδονοχώρι του Ν. Κοζάνης, το 1960. Γονείς μου ήταν ο Δημήτριος Γουσιόπουλος και η Ελένη Δούβλου από τη Σιάτιστα. Μεγάλωσα στη Νεάπολη, όπου και τελείωσα το Γυμνάσιο. Από το 1984 εργάζομαι ως τεχνικός στη ΔΕΗ, στον Τομέα Χημείας και Περιβάλλοντος του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού του Αγίου Δημητρίου. Διαμένω μόνιμα στην Κοζάνη. Σπούδασα Διοικητική Τεχνολογία στη Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας. Απέκτησα μεταπτυχιακό τίτλο πάνω στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Chartered Management Institute.
Το 1993 έως και το 1998 αποσπάσθηκα στη Βουλή των Ελλήνων και διατέθηκα στο Πολιτικό Γραφείο του Βουλευτή του Ν. Κοζάνης κ. Ηλία Βλαχόπουλου με σκοπό τη διοικητική υποστήριξη του γραφείου. Αντικείμενα της εργασίας μου, μεταξύ άλλων, ήταν η προώθηση θεμάτων των φορέων της περιοχής, ιδιαίτερα της Επαρχίας Βοΐου, καθώς οι σχέσεις και η προβολή μέσω των ΜΜΕ.
Διετέλεσα μέλος διοικητικών συμβουλίων φορέων και μέλος κινήσεων. Ιδρυτικό μέλος της Κίνησης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ν. Κοζάνης. Δημιουργός του Δικτυακού ΦΟΡΟΥΜ για την Πολεοδομική Ανάδειξη της Κοζάνης. Γραμματέας της ΠΑΣΚΕ ΑΗΣ Αγ. Δημητρίου ΔΕΗ. Γραμματέας του Δ.Σ. του συλλόγου σπουδαστών του Τμήματος Διοικητικής Τεχνολογίας του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου Αηδονοχωριτών Θεσσαλονίκης. Μέλος της Συντακτικής Ομάδας του εντύπου «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» - έντυπο της Νομαρχιακής Επιτροπής Κοζάνης του ΠΑΣΟΚ. Επικεφαλής δημοτικής κίνησης στο Δήμο Νεάπολης κατά τις δημοτικές εκλογές του 1998. Στα πλαίσια των κοινωνικών μου δραστηριοτήτων συνεργάσθηκα ως σχολιαστής με τον τηλεοπτικό σταθμό ¨TOP GANNEL¨. Διατελώ μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Βοϊοτών Κοζάνης, καθώς και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου εργαζομένων στη ΔΕΗ η «Η ΕΝΩΣΗ». Αρθρογραφώ στην ημερήσια εφημερίδα ¨Πρωινός Λόγος¨. Προσφιλής μου θεματολογία είναι η προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής που κατάγομαι.
Είμαι παντρεμένος με την Ελένη Γούσα πολιτικό επιστήμονα από τη Νιγρίτα Σερρών. Έχω δύο παιδιά, τον Δημήτρη 21 ετών, φοιτητή της Κτηνιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και τον Γιώργο 15 ετών, μαθητή Γυμνασίου. Μου αρέσει η πεζοπορία, το κάμπιγκ, τα ταξίδια, η άσκηση της μαστορικής τέχνης, η συλλογή λαογραφικών αντικειμένων και η διαμονή, όταν η εργασία μου το επιτρέπει, στο Αηδονοχώρι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
