Η εξέγερση των δεκαπεντάχρονων

(Δημοσιεύτηκε στην Ημερήσια Εφημερίδα της Κοζάνης "Πρωϊνός Λόγος" στις 13/12/2008)

Δίχως αμφιβολία τα δεκαπεντάχρονα παιδιά πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Έκαναν ό,τι οι μεγάλοι σιωπηλά ομολογούν πως θέλουν να κάνουν, πλην όμως αδυνατούν. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά με τον ενθουσιασμό και την ανιδιοτέλεια της ηλικίας, για τρεις ημέρες, συγκλόνισαν τη χώρα. Ποιος θα το περίμενε, σε μια εποχή κοινωνικής χαλαρότητας, απάθειας, εφησυχασμού, όρθωσαν το ανάστημά τους και είπαν, δεν πάει άλλο. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά αισθάνθηκαν την ανάγκη να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην εξέλιξη της κοινωνίας, όπως η κάθε γενιά κάνει, όπως είναι το χρέος της κάθε γενιάς. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά ζήτησαν περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν σταματούν εδώ, θα επανέλθουν δριμύτερα, αν εμείς οι μεγάλοι, δεν σοβαρευτούμε.

Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν είναι αυτά που μέσα στο σπίτι βιώνουν τα προβλήματα της οικογένειας; Την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων του εργαζόμενου πατέρα. Την ανεργία της μητέρας. Το αδιέξοδο του αγρότη πατέρα, λόγω της χαμηλής τιμής πώλησης των αγροτικών προϊόντων και του υψηλού κόστους παραγωγής. Την δεινή οικονομική θέση των συνταξιούχων παππούδων, με τη σύνταξη των 300 ευρώ. Την έλλειψη προοπτικής στην εργασία των ίδιων των παιδιών. Την ιδιωτικοποίηση της υγείας – όποιος έχει χρήματα θα περιθάλπεται και όποιος δεν έχει, θα πεθαίνει στους διαδρόμους των εγκαταλειμμένων δημόσιων νοσοκομείων. Την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Την ατιμωρησία των υπευθύνων των σκανδάλων, των υποκλοπών, της SIEMENS, του Βατοπεδίου. Την κατάπτωση της εκκλησίας, λόγω της μετατροπής της σε OFF SHORE εταιρία – δεν είναι μόνο η μονή Βατοπεδίου. Την ασυδοσία των μονάδων καταστολής. Την προβληματική λειτουργία του κράτους. Την αδιαφορία κράτους και κοινωνίας στα περιβαλλοντικά προβλήματα. Την επιβίωση ¨επιχειρηματιών¨ αεριτζήδων, με ένα γραφείο και μία γραμματέα, δίχως κτίρια, γήπεδα, μηχανήματα, εργάτες. Την προβολή ενός LIFE – STYLE τρόπου ζωής από την τηλεόραση, ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Την διαπλοκή των μέσων ενημέρωσης με την εξουσία. Την αδιαφορία σε όλα αυτά, της κυβέρνησης – κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, όπως συχνά χαρακτηρίζεται. Την αναλγησία της κυβέρνησης για τη χαμηλού εισοδήματος τάξη, για χάρη στην καλύτερη περίπτωση, κάποιων οικονομικών μεγεθών, όπως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών εισηγούνται. Στη χειρότερη, για χάρη των οικονομικά ισχυρών. Την αδυναμία της αντιπολίτευσης να διατυπώσει αξιόπιστη πρόταση για την έξοδο από την κρίση, περιμένοντας απλά – η αξιωματική – την πτώση της κυβέρνησης. Την αλλαγή που επιτεύχθηκε στην Αμερική, έστω και αν αυτή αποδειχθεί κατώτερη των προσδοκιών.

Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν συγκρίνουν τη σημερινά δημοκρατία, το σημερινό κράτος, τον σημερινό βαθμό ευημερίας με αυτά του παρελθόντος και πολύ σωστά. Δεν έχει σημασία η βελτίωση που μέχρι τώρα επιτεύχθηκε. Τα σημερινά δεκαπεντάχρονα παιδιά βλέπουν μπροστά, βάζουν νέους, δικούς τους στόχους και ψάχνουν τρόπους για να τους πετύχουν. Ας τα έχουμε εμπιστοσύνη. Για τις όποιες παράπλευρες απώλειες, δεν ευθύνονται τα δεκαπεντάχρονα παιδιά, αλλά οι αδυναμίες του κράτους.